نوشته های ایران درّودی

سال ۱۳۵۰ من در تلویزیون ملی سابق ایران کار می‌‌کردم و مسئول برنامه‌های شناسایی هنر بودم. از تلویزیون برای تهیه‌ی برنامه‌هایی از موزه‌ی لوور و مصاحبه با هنرمندان بزرگ فرانسه درخواست کردم مرا هم‌راه با یک فیلم‌بردار حرفه‌ای به پاریس بفرستد. تلویزیون که توان مرا در تهیه‌ی فیلم بی‌ینال ونیز ۱۹۶۸ تجربه کرده بود، درخواست مرا پذیرفت. اولین فیلمم مصاحبه با رئیس موزه‌ی لوور بود. از شانس خوبم در این فاصله با آقای لئون براسور که رئیس اتاق بازرگانی ایران و فرانسه بود آشنا شدم.

جناب آقای اصغر فرهادی
سلام دوستانه و پر از اشتیاق مرا بپذيريد

عباس کیارستمی بی‌شک یکی از برگزیدگان و عزیزکرده‌های خداوند بود. رحمت خداوند آن‌چنان بی‌دریغ بر او بارید که او توانست در زمره هنرمندان بزرگ تاریخ ایران درآید و در حیاتش یکی از مهم‌ترین هنرمندان معاصر جهان شناخته شود. گویی رحمت خداوند همچنان بر او می‌بارد که او هوشمندانه و متفاوت، با هنر و نگاه بشردوستانه‌اش، انسان‌های گرفتار عصر ما را به دیدار با شکوه عشق و زیبایی‌های ساده زندگی می‌کشاند. 

من ديگر مرثيه ترا نخواهم گريست، تعالى ترا خواهم سرود

عباس کیارستمی از آن دست هنرمندانی بود که دیگر متولد نخواهد شد و جایگزین ندارد. او به جاودانگی پیوست تا در زمره هنرمندان بزرگ تاریخ ایران، جایگاه خود را به عنوان یکی از بزرگترین هنرمندان معاصر جهان به ثبت رساند.

نقطه عطفی در تاریخ هنر معاصر ایران
ایران درّودی

همیشه باور داشته و دارم که ملت ما از هوش و حافظه‌ی تاریخی سرشاری، برخوردارند. به اعتقاد من درست همزمان با مذاکرات هسته‌ای که ایران مرکز توجه جهانیان است، شهرداری تهران دست به کار بی‌سابقه‌ای می‌زند تا به جهانیان یادآور شود که ما پایه‌گذار حقوق بشر بوده‌ایم و برای هنر و آزادی اندیشه‌ی انسان که در هنرش متجلی است، ارزش زیادی قائلیم.

زن در باور اقوام اولیه ایرانی دارای آن چنان قدرت و منزلتي است که او را تا مرز خدایی و پرستش می رساند. در آن دوره ایزدانی که مورد پرستش قرار می گرفتند جنسیت زن داشتند. از مهم ترین آنها ایزدبانو میترا بود که ایزد خورشید و تجسم مادی نور بر روی زمین است و ایزدبانوی آناهیتا که برترین ایزدبانوی باستانی و مظهر زندگی بخشی است و خود واژه آناهیتا در اصل به معنای بی آلایش و نیالوده است. به همین دلیل تا همین اعصار متأخر، زن در فرهنگ و باور مردمان سرزمین مان از قدر و احترام ویژه ای برخوردار بوده است. وجود دیدگاه مادر-خدایی در ایران باستان است که زن را تا مقام ایزدی بالا می برد.

هرروز برای هنرمند، فرصت دوباره‌ای است برای خلق؛ من نیز از این اصل مستثنی نیستم و برای همین است که همچنان هرشب تا صبح باوجود شرایط جسمی‌ام، نقاشی می‌کنم و اگر بنا به اجبار یا ضرورت، نقاشی نکنم، مثل آن است که گمشده‌ای دارم. تشکیل «بنیاد ایران درودی» نیز از سال‌هاپیش به‌عنوان یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های من، در همین راستاست. فکر تشکیل بنیاد از سال‌های دور، از همان زمانی که آثارم در قطعی بزرگ در مجلات معتبر دنیا منتشر شد، از آرزوهایم بود. تا به‌این‌ترتیب آثارم برای همیشه در سرزمینم باقی بماند. آرزویم را همچنان در دل داشتم تا مدتی قبل که تلاش کردم، آن را عملی کنم.

ایران درّودی می نویسد:
در سال 1969 شرکت آی تی تی که لوله کشی نفت آبادان به ماهشهر را انجام داده بود، گروهی را به ایران گسیل داشت تا هنرمندی را برای اجرای تابلویی از این لوله کشی ها انتخاب کنند. این گروه پس از دیدن آثاری چند از نقاشان ایران، به سراغ آتلیه کوچکم که در آن مشغول انجام مراحل نهایی اثر بزرگ «رستاخیز» بودم آمدند.