در مطبوعات

زن در باور اقوام اولیه ایرانی دارای آن چنان قدرت و منزلتي است که او را تا مرز خدایی و پرستش می رساند. در آن دوره ایزدانی که مورد پرستش قرار می گرفتند جنسیت زن داشتند. از مهم ترین آنها ایزدبانو میترا بود که ایزد خورشید و تجسم مادی نور بر روی زمین است و ایزدبانوی آناهیتا که برترین ایزدبانوی باستانی و مظهر زندگی بخشی است و خود واژه آناهیتا در اصل به معنای بی آلایش و نیالوده است. به همین دلیل تا همین اعصار متأخر، زن در فرهنگ و باور مردمان سرزمین مان از قدر و احترام ویژه ای برخوردار بوده است. وجود دیدگاه مادر-خدایی در ایران باستان است که زن را تا مقام ایزدی بالا می برد. چرا که زن همانند یک خالق، قدرت حیات بخشی دارد و هم اوست که به موجودی که به دنیایش می آورد، زندگی می بخشد و در عین حال قادر است با قطع حمایت از او، ادامه زندگی را از وی باز ستاند.
در باورهای ایران باستان روز پنجم اسفندماه که بنابر گاه شمار کنونی ایران، مطابق با روز بیست و نهم بهمن ماه است، روز سپندارمز را به عنوان «روز زن» گرامی داشته اند. سپندارمز ایزدبانوی زمین است که در باورهای اسطوره ای، زمین معادل هویت زن در دنیای انسانی است. زمین که مهد پرورش گیاه، انسان و حیوان است به منزله مادر هستی در پهنه خود، زمینه پیدایش رشد و پرورش موجودات را فراهم می کند. به همین دلیل روز سپندارمز را به عنوان روز زن برگزیده بودند و آن روز را روز عشق و روز فرمانروایی مطلق زنان می پنداشتند. در این روز به «زن» از طرف همسر و دوستان، هدایای زیادی پیشکش می شد و مرد، مسئولیت اجرای کارهایی را که او می باید انجام می داد، بر عهده می گرفت. ای کاش زنان کشورمان از تاریخ گذشتگان مان آگاهی بیشتری می داشتند تا می دانستند آبا اجداد ما چند هزار سال پیش روزی را به نام "روز زن" نامگذاری کرده بودند.
امروز در قرن بیست و یکم وجود زنانی چون بانو مریم میرزاخانی برنده جایزه نوبل ریاضیات، بانو انوشه انصاری اولین زن فضانورد ایرانی، بانو فروغ فرخزاد و بانو سیمین بهبهانی، انکار مطلق ضعیف بودن زن در مقایسه با مرد است.
 باور دارم که زن ایرانی امروز آگاه از ظلمی که طی قرون بر او رفته است، در جایی به گذشته تاریخی افتخار آمیز خود باز می گردد تا گذشته از مادر بودن، در سمت های مختلف اجتماعی از استاد دانشگاه گرفته تا پزشک، از اخذ سمت در "ناسا" گرفته (خانم بایسته غفاری) تا در هنر پا به پای مردان هموطن خود، ایران آباد فردا را بسازد. اینجا جملاتی از کتاب «در فاصله ي دو نقطه...!» را اضافه می کنم:
 "در جهان مردسالاری امروز با این که نیم بیشتری از جمعیت کره زمین را زنان تشکیل می دهند، در اکثر جوامع، مرد بر زن حاکم است و حق اجتماعی و حتی انسانی او را به بهانه های مختلف پایمال می کند. دنیای فردا ناچار است به تساوی برابری حقوق زن و مرد جدا از نژاد، ملیت و جنسیت بیندیشد و در سیر تکاملی خود، انسان ها را برابر بداند. شاید این تنها امید بشریت، برای پیشرفت معنوی او باشد. انسانی که در کوره راه تاریخ نیمه خود را گم کرده است، اکنون در مسیر تکاملی اش به آن نیمه احتیاج دارد تا بتواند تمامیت ارزش های خود را آشکار سازد و در اوج پرواز کند".
روز زن را به یکایک زنان هموطنم تبریک می گویم. باشد که مادران ایرانی فرزندانی تربیت نکنند که بر مادران خود تسلط طلب باشند و او را از نظر اجتماعی نصف خود بپندارند. فراموش نکنیم که «خداوند دو گروه را نبخشاید، آنان که ظلم کردند و آنان که ظلم را پذیرفتند.»