ايران درّودی عزيزم 
گمان می كنم من از جمله معدود افرادی باشم كه از گم شدن در ميان دالانهای پيچ در پيچی كه نقاشانی بيشمار با چشمی پر از بيم و اميد در آنجا به دنبال «مينوتور» می گردند ترسی ندارند. نقاش، دانسته يا ندانسته هميشه تصوير شخص خود را می كشد. زيرا شكلهای زندگی كاری با زندگی شكلها ندارد، و اين زندگی شكلها جدا از پديده «شبيه سازي» پرورده می شود. مدل فقط بهانه ای بوده است و نبودن مدل، نقاش را به مظهر مدل نزديك می كند، كه چيزی نيست مگر همان نيروی ژرف و نهفته ای كه در درون ما جای دارد و هنرمند جز ترجمان آن، جز واسطه احضار آن نيست . 

نمی دانم نقاشان جوان شما از چه نيروهائی فرمان می برند ، اما اگر از نيروهای نافرمانی فرمان ببرند من آنان را تائيد می كنم و درودهايم را از صميم قلب نثارشان ميكنم.