رویداد
1402/8/7
به مناسبت دومین سالگردپیوستن بانوی نور به نور
اکنون که زخم‌های زندگی بر پیکرم داغ گذارده‌اند، به فردایی می‌اندیشم که پیراهن سفید پوشیده، این زخم‌ها را فراموش خواهم کرد. بلورِ اسارتِ زندگی را شکسته، سربلند در کنار پرویز به خاکِ وطن فرو خواهم رفت تا با هر دو یکی شوم. من با صداقت‌هایم در زندگی حضور پیدا کردم، شادی‌ها را در اوج زیستم. عمقِ دردها را شکافت و از تقدیرم نگریختم... پی‌نوشت: ایران درودی (۱۳۱۵-۱۴۰۰)، "در فاصله‌ی دو نقطه...!"، صفحه ۲۵۴.
نام اثر: آنجا که میمیرم
سال: ۱۹۶۹
ابعاد: ۱۰۰×۸۰ cm
به مناسبت دومین سالگردپیوستن بانوی نور به نور، ایران درودی. ۷ آبان ماه ۱۴۰۲